مجاهدان مجوز "جهاد نکاح" با خواهران خود را دریافت کردند!

 ناصر العمر، شیخ وهابی فتوای جهاد نکاح مجاهدین سوری با خواهران خود را صادر کرد.

شیخ وهابی در سخنرانی خود در شبکه ماهواره ای وصال که نزدیک به گروه های تکفیری تندرو در سوریه است، از انتقادات وارده به فتوای "جهاد نکاح" گله کرد!

وی گفت که برخی افراد انتقادهای شدیدی را به فتواهایی دارند که به برادران مجاهد اجازه جهاد نکاح می دهد، اما جالب است که کسی کشتار صورت گرفته توسط سوریه را به یاد نمی آورد و از آن گله ای نمی کند.

وی ایران و سوریه را به جنایات اخیر در سوریه متهم کرد و گفت که این دو کشور در تلاش برای تشکیل و پر رنگ کردن هلال شیعی هستند و تمایلی ندارند که سنی ها در منطقه نقشی را ایفا کنند. 

سایت مسلمانان جهان نوشت: "ناصر العمر" در سخنان خود اظهار داشت که مجاهدین در سوریه می توانند در غیاب زنان مجاهد نامحرم با محارم خود ازدواج کنند.
او اعلام کرد اگر دسترسی به نامحرم آسان نباشد، مجاهدین می توانند با محارم و خواهران خود "عقد نکاح" داشته باشند.

او اضافه کرد بعضی افراد امروز انتقادات شدیدی را به فتواهایی که در خصوص "جهاد نکاح" صادر شده دارند اما چرا در خصوص قتل زنان و کودکان بی گناه سوری حرفی نمی زنند.

لازم به ذکر است که این شیخ وهابی نخستین بار نیست که چنین فتوای جنجالی را بیان می کند. پیش از این او از اسارت زنان شیعی و توزیع آنها بین مجاهدین سخن گفته بود.

همچنین سرکردگان القاعده عراق در جدیدترین فرمان خود خطاب به همسران تروریست هایی که به هلاکت رسیده اند، از آنان خواست خود را برای "جهاد نکاح" و ارائه خدمات ویژه به دیگر تروریست ها آماده کنند.

عدی الخدران فرماندار الخالص در استان دیاله عراق در گفتگو با "سومریه نیوز"، ضمن اشاره به این درخواست سرکردگان گروهک تروریستی القاعده، اظهار داشت: فتوای مزبور، معاشرت زنان القاعده با عناصر آن به منظور روحیه دادن به آنان را مشروع می داند.

الخدران افزود: تلاش القاعده برای اجرای این فتوای صادره از سوی روحانیون گمراه به منظور حمایت از گروههای مسلح در سوریه، نشانه آن است که فتوای مزبور "فرا کشوری" است و به عراق اختصاص ندارد.

وی ادامه داد: این قبیل فتواها ضربه بزرگی به اسلام وارد می کند، لذا روحانیون و علمای دین باید با اندیشه افراط گرایانه ای که می کوشد ارزشهای انسانی دین اسلام را مخدوش نماید، مقابله کنند.

گناهی که زندگی را تیره و تار می‌کند و مانع استجابت دعا می‌شود

امام جعفر صادق علیه السلام در حدیثی گهربار فرموده اند: گناهى که مانع استجابت دعا مى شود و زندگى را تیره و تار مى کند، نافرمانى از پدر مادر است.

امام جعفر صادق علیه السلام فرمودند:

گناهی که نعمت ها را تغییر مى دهد، تجاوز به حقوق دیگران است.

گناهى که پشیمانى مى آورد، قتل است.

گناهى که گرفتارى ایجاد مى کند، ظلم است.

گناهى که آبرو مى بَرد، شرابخوارى است.

 گناهى که جلوى روزى را مى گیرد، زناست.

گناهى که مرگ را شتاب مى بخشد، قطع رابطه با خویشان است.

گناهى که مانع استجابت دعا مى شود و زندگى را تیره و تار مى کند، نافرمانى از پدر مادر است.

کیمیای محبت

دکتر فرزام نقل می کند که :جناب شیخ رجبعلی خیاط ذکر:

"یا خَیرحبیبٍ و محبوب صل علی محمدٍ و ال محمد "را بعد از دیدن نامحرم بسیار موثر و کارساز می دانستند و بارها این ذکر را به بنده سفار ش و توصیه فرمودند تا از وسوسه شیطان در امان باشم.می گفتند:

«چشمت که به نامحرم می افتد ، اگر خوشت نیاید که مریضی !اما اگر خوشت آمد ، فوراً چشمت را ببند و سرت را پایین انداز و بگو : یا خیر حبیب .....؛

یعنی خدایا من تو را می خواهم ،این ها چیه ،این ها دوست داشتنی نیستند ، هرچه که نپاید دلبستگی نشاید...»

منبع: کتاب کیمیای محبت

مهدی جان

مجنون شــدم که راهی صحرا کنی مرا

گاهی غبار جاده ی لیـــلا، کنی مـــرا


کوچک همیشه دور ز لطف بزرگ نیست

قطـره شدم که راهی دریــــا کنی مرا


پیش طبیب آمـده‌ام، درد می‌کشــــم

شاید قرار نیست مداوا کنــــی مــرا


من آمدم که این گره ها وا شود همین!

اصلا بنــــــا نبود ز سر وا کنی مـــــرا


حالا که فکــــــــــر آخرتم را نمی­کنــــــم

حق می­دهم که بنده دنیا کنی مــــــرا


من، سالهاست میوه ی خوبی نداده‌ام

وقتش نیامـــــــده که شکوفا کنی مـرا


آقــــا برای تو نه ! برای خودم بد است

هر هفته در گناه، تماشـــــــا کنی مــرا


من گم شدم ؛ تو آینه‌ای گم نمی‌شوی

وقتش شده بیائی و پیدا کنی مـــــــرا


این بار با نگــــــــاه کریمانـــــه‌ات ببین

شاید غلام خانه زهـــــــــــرا کنی مرا

سروده ی علی اکبر لطیفیان

اشعار حماسی درخصوص حرم حضرت زینب (س)

در دفاع از حرمت ما بخدا بیداریم

دلی از جنس علی اکبر و قاسم داریم

غم نباشد به دلت چون حرمت می ماند

مرگ بر ما که اگر دست زتو برداریم

سروده کمال مومنی 

 *** 

 کس نزائیده که من باشم و تو خوار شوی 

حرمت در خطر اندازد و تو زار شوی  

کربلا داده به من غیرت عباسی را 

تا مبادا تو دگر زینب بی یار شوی 

سروده کمال مومنی 

 *** 

 در سینه شراره های غم می ریزیم 

خون پای ورودی حرم می ریزیم 

گر پای گذارید به صحن زینب 

والله زمانه را به هم می ریزیم 

سروده قاسم نعمتی  

*** 

با بارگاه زینب کبری چه می کنید

با قلب پاره پاره زهرا چه می کنید

کفتارهای شوم پر از کینه از علی

گرد حریم دختر مولا چه می کنید

زاییده از درون کدامین تجاوزید

با اهل بیت حضرت طاها چه می کنید

دنیایتان خراب و قیامت خراب تر

در دادگاه ویژه فردا چه می کنید

ازحد گذشت جرأت وگستاخی شما

با بارگاه وگنبد خضراء چه می کنید

بر مرکب جهالت خود تیز می روید

باتیغ تیز حضرت مولا چه می کنید

امروزتان که رفت ولی وای بر شما

در رزمگاه مهدی زهرا چه می کنید

سروده ی علیرضا برات وند

اشعار شهادت حضرت امام صادق (ع)

مباد آنکه عبای تو یک کنار بیفتد
میان راه ، تن تو بی اختیار بیفتد

تو را خمیده خمیده میان کوچه کشیدند
که آبروی نجیبت از اعتبار بیفتد

دگر غرور تو را چاره جز شکسته شدن نیست
اگر محاسن تو دست این سوار بیفتد

توقع اثری غیر آبله نتوان داشت
مسیر پای برهنه ت اگر به خار بیفتد

چه خوب شد که لباست به میخ در نگرفت و ...
چه خوب شد که نشد پهلویت ز کار بیفتد

اگر چه سوخت حریمت ولی ندید نگاهت
ز گوش دخترکان تو گوشوار بیفتد

هنوز هم که هنوز است جلوه های تو جاریست
که آفتاب ، محال است در حصار بیفتد
سروده ی علی اکبر لطیفیان

***

دل گرفته یاد ایوان بقیع
دیده ای داریم گریان بقیع

حیف بر خاکش بتابد آفتاب
سایه­ی عرش است بر جان بقیع

غربتش چون شمع آبم می­کند
صحن ویرانش خرابم می­کند

شیعه­ی فقه و اصول مذهبم
زنده از انوار قال الصّادقم

کرسی درست جهاد اکبر است
ابن حیّان و مفضّل پرور است

درس اول روضه خوانی بود و بس
تا حسینیّه است مکتب خانه ات

روزی یک عمر ما دست شماست

خرج راه کربلا دست شماست

باز بر بیت ولا آتش زدند
نیمه شب وقت دعا، آتش زدند

باز هم دست ولایت بسته و
پشت در صدیقه را آتش زدند

نه ردایی نه عمّامه بر سرت
بود خالی جای زهرا مادرت

بر زمین می افتد و در کوچه ها
تا که ضرب دست محکم می شود

... خود به خود ای وای مادر می کند
یاد خون زیر معجر می کند

اهل بیتت را کسی سیلی نزد
زیور آلات کسی غارت نشد

خواهری می­کرد با حسرت نگاه
دست و پا می­زد حسین در قتلگاه

سروده ی احسان محسنی فر

***

تا گلستان نبی از جور اعدا، در گرفت

جسم و جان دوستان از شعله‌اش آذر گرفت

در سرای صادق آل نبی آتش زدند

چون خلیل آن شاه دین جا در دل آذر گرفت

نیمه شب در بزم منصورش ببردند از عناد

آنکه خورشید فروزان از رخش زیور گرفت

چون برون از خانه ی منصور شد دل پر ز خون

حضرت روح الامین دست عزا بر سر گرفت

ساخت چون منصور نا منصور مسمومش ز کین

رفت شادی از میان، غم ما سوی را بر گرفت

زد شرر بر جسم و جانش زهر کین با صد محن

شعله اش اندر جنان بر قلب پیغمبر گرفت

دین عزادارست و، مذهب شد یتیم و سوگوار

عالمی را ماتم نور دل حیدر گرفت

خون دل از دیده می افشاند با صد درد و داغ

تا سرِ او را بدامن موسی جعفر گرفت

افتخار مرثیت خوانی صفا روز نخست

در خصوص خاندان از حضرت داور گرفت

سروده ی علی سهرابی تویسرکانی

***

کاش من هم به لطف مذهب نور
تا مقام حضور می رفتم
کاش مانند یار صادقتان
بی امان در تنور می رفتم

علم عالم در اختیار شماست
جبر در این مسیر حیران است
چشم هایت طبیب و بیمارش
یک جهان جابر بن حیان است

روز و شب را رقم بزن آخر
ماه و خورشید در مُرکّب توست
ملک لا هوت را مراد تویی
آسمان ها مرید مذهب توست

قصه تکرار می شود یعنی
باز هم در مدینه عاشق نیست
کوچه در کوچه شهر را گشتم
هیجکس با امام ، صادق نیست

خواب دیدم که پشت پنجره ها
روبروی بقیع گریانم
پابه پای کبوتران حرم
در پی آن مزار پنهانم

گریه در گریه با خودم گفتم
جان افلاک پشت پنجره هاست
آی مردم ! تمام هستی ما
در همین خاک پشت پنجره هاستسروده ی سید حمید رضا برقعی

***

داغ صادق شرر سینه ام افروخته کرد
جگرى سوخته یاد از جگر سوخته کرد

جگرى سوخته کز داغ بر افروخته بود
باز هم از اثر زهر جفا سوخته بود

بر جگر آن که ولایت به موالى همه داشت
محنت کشتن اولاد بنى فاطمه داشت

آن امامى که لواى شرف افراخته بود
زهر منصور به جانش شرر انداخته بود

آه از آن روز که بگرفت ز طاغوت زمان
آتش از چار طرف خانه او را به میان

وندر آن خرمن آتش، ولى رب جلیل
راه مى رفته و می گفت منم پور خلیل

شعله را چون به در خانه تماشا مى کرد
یاد آتش زدن خانه ی زهرا مى کرد

آن که هم ظاهر و هم باطن ما مى داند
با دلش زهر چه کرده است خدا مى داند

چارمین قبله ی عشق است به دامان بقیع
رونق دیگر از او یافت گلستان بقیع
سروده ی سید رضا موید

***

باز گرفته دلم برای مدینه
باز نشسته دلم به پای مدینه

شکر خدا عاشق دیار حبیبم
شکر خدا که شدم گدای مدینه

بال فرشته است، سایبان قبورش
بال فرشته است،خاک پای مدینه

در کفنم تربت بقیع گذارید
صحن بقیع است، کربلای مدینه

کرب و بلا می­شود دوباره مجسم
تا که به یاد آورم عزای مدینه

دست من و لطف دست با کرم تو
جان به فدای بقیع بی حرم تو
--
سنّ تو، قدّ تو را کشیده خمیده؟
یا که خداوند آفریده خمیده؟

منحنی قدت از کهولت سن نیست
شاخه ی سیبت ز بس رسیده، خمیده

بس که غریبی تو ای سپیده محاسن
شیعه اگر چه تو را ندیده، خمیده

نیست توان پیاده رفتنت ای مرد
پس به کجا می روی خمیده، خمیده

هر که صدای تو را میان محله
وقت زمین خوردنت شنیده، خمیده

در وسط کوچه ها صدای تو این بود
مادر من، مادر شهیده، خمیده

کیست که دارد تو را ز خانه می آرد؟
در وسط کوچه ها شبانه می آرد؟
--
وقتی درِ خانه در برابرت افتاد
خاطره ای در دل مطهرت افتاد

مرد محاسن سپید شهر مدینه
کاش نگویی چگونه پیکرت افتاد

گرم خجالت شدند خیل ملائک
حرمت عمامه ات که از سرت افتاد

راستی این کوچه آشناست، نه آقا؟
یعنی همین جا نبود مادرت افتاد؟

تکیه زدی تا تنت به خاک نیفتد
حیف ولی لحظه های آخرت افتاد
سروده ی علی اکبر لطیفیان

 ***

ز هر طرف به کمان تیر غم زمانه گرفت

 دل مرا که بسی بود خون، نشانه گرفت

چو جد خویش علی سالها به خانه نشاند

 ز دیده ام همه شب اشک دانه دانه گرفت

هنوز خانه زهرا نرفته بود زیاد

 که آتش از درو دیوار من زبانه گرفت

سپاه کفر به کاشانه ام حجوم آورد

مرا به زمزمه و ناله شبانه گرفت

زباغ فاطمه صیاد، مرغ سوخته را

 دل شب آمد و در کنج آشیانه گرفت

سر برهنه و پای پیاده برد مرا

پی اذیت من بارها بهانه گرفت

هنوز خستگی راه بود در بدنم

 که خصم تیغ به قتلم در آن میانه گرفت

هزار شکرکه زهر جفا نجاتم داد

 مرا بموج غم از مردم زمانه گرفت

چه خوب اجر رسالت گرفت آل رسول

که گه بزهر جفا گه به تازیانه گرفت

گرفت تاسمت نوکری زما«میثم»

 مقام سروری و جاودانه گرفت

سروده ی غلامرضا سازگار

***

از ازل دَرد به پیمانۀ خوبان کردند

دل عاشق شده را کلبه احزان کردند

هر کسی را که به عالم سر حشمت خواهی است

لطف کردند و شبی خادم سلطان کردند

سفره‌ای وسعت صدق تو گشودند به دهر

انبیا را سر احسان تو مه‌مان کردند

همه آفاق گرفته است به خود رنگ تو را

با وجودی که همه فضل تو کتمان کردند

در تو دیدند ملائک صفت خالق را

علت این است اگر، سجده به انسان کردند

بر سر سفره دونان نکشم منت نان

من همانم که به من لطف فراوان کردند

هشتمین آینۀ وجه خدائی، صد حیف

شش جهت ظلم به تو حضرت جانان کردند

دل شب بود که گنجینۀ دین را بردند

عده‌ای کفـر صفت، سرقت ایمان کردند

پا برهنه عقب اسب دواندند تو را

آسمان را پس از این حادثه گریان کردند

گر نبودی، اثر از روضۀ ارباب نبود

خلق با حنجر تو ذکر «حسین جان» کردند

سروده ی یاسر حوتی

***

منم آن دل که ز داغ تو به دریا میزد

روضه ات شعله به دامان ثریا میزد

مو سپیدی که دو دستش به طنابی بستند

پیر مردی که نفس در پی آنها میزد

آن طرف گریه ی طفلان من و در این سو

خنده بر بی کسی ام دشمن زهرا میزد

نیمه جانی که در آتش پی ِ طفلانش بود

شعله وقتی ز در سوخته بالا میزد

آه از آن بزم شرابی که به یادم آورد

داغ آن زخم که نامرد به لبها میزد

یاد آن طفل که زنجیر تنش مانع بود

تا ببیند که لبِ چوب کجا را میزد

همه ی قدرت خود جمع نمود اما دید

خیزران را به لب زخمی بابا میزد

ترکه اش گاه به رخ گاه به دندان می خورد

در عوض عمه ی ما بود که خود را میزد

 سروده ی حسن لطفی

***

آسمان است و زمین دور سرش می‌گردد

آفتاب است و قمر خاک درش می‌گردد

این قد و قامت افتاده درخت طوبی است

این محاسن به خدا آبروی دین خداست

این حرم خانهٔ زهراست مسوزانیدش

این حسینیهٔ دنیاست مسوزانیدش

شعله پشت حرم فاطمه‌زاده نبرید

پسر فاطمه را پای پیاده نبرید

آی مردم بگذارید عبا بردارد

پیرمرد است و خمیده است عصا بردارد

ببریدش، ببرید از وسط مردم نه

هر چه خواهید بیارید ولی هیزم نه

بگذارید لبش یاد پیمبر بکند

وسط شعله کمی مادر مادر بکند

از مسیری ببریدش که تماشا نشود

چشمی از این در و همسایه به او وا نشود

اصلاً این مرد مگر پای دویدن دارد؟ 

پیرمردی که خمیده است کشیدن دارد؟! 

شعلهٔ تازه به چشمان غمینش نزنید

آسمان است و در این کوچه زمینش نزنید

شاید این کوچه‌‌ همان کوچهٔ زهرا باشد

شاید آن کوچهٔ باریک همین جا باشد

شاید این کوچه‌‌ همان جاست که زهرا اُفتاد

گر چه هم دست به دیوار شد اما اُفتاد

این قبیله همگی بوی پیمبر دارند

در حسینیهٔ خود روضهٔ مادر دارند

سروده ی علی اکبر لطیفیان

خوب شد خواهر گرفتارت نشد
نیزه ای در فکر آزارت نشدسالخورده طاقتش کم می شود
بی زدن هم قامتش خم می شودفاطمیّه سفره­ی جانانه ات
بود هر شب روضه­ی ماهانه اتنسل در نسل عشق دارم، عاشقم
چون گرفتارت کما فی السّابقم