تو ماه فاطمیه که شیعه بی شکیبه
پیام زهرا اینه آقام علی غریبه
دلم گرفته بونه می خوام برم مدینه
سینه بقیع درده به یاد زخم سینه
دلم می خواد الهی حاجتمو بگیرم
تو ماه فاطمیه با یا زهرا بمیرم
در و دیوار خونه قصه رو خوب می دونه
میگه دیگه محاله زهرا زنده بمونه
کاشکی مدینه بودیم ماها سیلی می خوردیم
تا که زهرا بمونه به پشت در می مردیم
یه مادری تو بستر خون از تنش رونه
دختر دل شکستش براش دعا می خونه
امام حسن تو کوچه رنگ از رخش پریده
با زینب هم نگفته تو کوچه ها چه دیده
نامردای مدینه جای نبی نشستند
تا پهلو رو شکستند دست علی رو بستند
سروده جواد حیدری
.
.
.
یکی بیاد تو کوچه کمک کنه به زهرا
قنفذ با تازیانه هی می زنه به زهرا
چراغ عمر زهرا سوسو دیگه نداره
شوهر دل شکستش سر به دیوار می ذاره
آی مردم مدینه وصیت من اینه
فقط علی مظلوم امیرمومنینه
سروده کمال مومنی
مظهر عصمت وحیا زهرا
سر مستوره خدا زهرا
ای متانت حیا وحجاب
برتو کردنداقتدا زهرا
انبیاء ورسل همه دارند
برتودست التجا زهرا
آسمانی ترین زن عالم
توکجاوزمین کجا زهرا
ای که تو بهرمرتضی بودی
همسری خوب وباوفا زهرا
چشم امید همه به سوی تو
نای هستی دراین نوا زهرا
روز محشر کرم نما وبگیر
زعنایت تو دست مازهرا
آرزویی زکودکی دارم
قسمتم کن تو کربلا زهرا
در دودنیا کرم نماومرا
زحسینت مکن جدا زهرا
سروده مجید رجبی
یاس باغ مصطفی بعد ازپدرخشکیده شد
از جفای ظالمان برگ وبر او چیده شد
آنقدر در ماتم بابا زجان ناله کشید
قوت هر روز وشب زهرا سرشک دیده شد
سروده مجید رجبی
از آن ساعت که خود را ناگزیر ازتو جدا کردم
توبر نی بودی ودیدی چها دیدم وچها کردم
گمان برماندن وقبر تو را دیدن نمی بردم
ولی فیض زیارت را تمنا ازخدا کردم
دل سوزان بود امروز گواه من و تو کزازل داشت بلا چشم ، به راه من و تو
من به تو دوخته ام دیده تو برمن ، ازنی یک جهان راز ، نهفته به نگاه من و تو
اُسرا با من و راءس شهدا با تو به حق چشم تاریخ ندیده ست سپاه من و تو
روی تو ماه من وماه تو عباس امّا ابر خون ساخته پنهان رخ ماه من و تو
آیه خواندن زتو ،تفسیرــ زمن تادانند که به جز گفتن حق نیست گناه من و تو
هردو نستوه چو کوهیم بر سیل امّا عشق ،دلگرم شد ،ازسردی آه من و تو
مدعی خواست که ازبیخ کند ریشه ی ما بی خبر زآنکه غروب ست پگاه من و تو
شعر از : علی انسانی
آمده عبد خطاکار بیا رحمی کن
آمدم پیش تو دلدار بیا رحمی کن
بنده پر گنه و عبد سیه روی امد
ای شفای تن بیمار بیا رحمی کن
با نگاهت به دل پر شررم احسان کن
بر من پست و گنه کار بیا رحمی کن
ای که عالم به اشارات تو در چرخش شد
منتی کن به من زار بیا رحمی کن
ای که رحمانیت تو زغضب افزون تر
چشم پوشی کن و ایثار بیا رحمی کن
تو همانی که اگر بر تو جهان پشت کند
می توانی بکنی با همه پیکار بیا رحمی کنی
ای گشاینده درهای محبت بر من
عفو کن عبد ستمکار بیا رحمی کن
آبرو داری این عبد گنه کارت کن
حق آن حیدر کرار بیا رحمی کن
سروده کمال مومنی
صاحب ماه رمضون
شنیدم که صاحب ماه رمضونی، مهربون
این بهونه رو دادی که بکشونی ، مهربون
شنیدم به بندهات خیلی زیاد نظر داری
برا بندهات همه، دل می سوزونی، مهربون
شنیدم که گفته ای هر کی بیاد درخونم
روز محشر تو اونو نمی سوزونی، مهربون
تو تموم بندهات از همه روسیاترم
اومدم توبه کنم خوبه بدونی ، مهربون
شنیدم هرکی تو دنیا بر حسین گریه کنه
به دو عالم تو براش برگ امونی ،مهربون
از درخونت اگه فرار کنم کجا برم
وای اگه ما بدا رو بیرون برونی، مهربون
بیا یک بار دیگه تو می خونت راهم بده
دوست دارم طعم نگاتو بچشونی،مهربون
سروده کمال مومنی
صلاه العارفین زهراست زهرا
نجات السالکین زهراست زهرا
چه کس دارد چنین بانوئی ای حشر
برات الذاکرین زهراست زهرا
سروده محمود ژولیده
اگر زهرا نبود ایمان کجا بود
نزول کوثر و قرآن کجا بود
اگر زهرا نبود آیا جنان بود
بهشت و روضه رضوان کجا بود
سروده محمود ژولیده
چه بد بر حضرتش آزار دادند
به گنج سینه اش مسمار دادند
شرر افتاد بر بیتش ولیکن
بدست او امان النار دادند
سروده محمود ژولیده
گل آلاله مولاست زهرا
نه گل انسیه الحوراست زهرا
اگرچه پای تا سر درد و زخم است
علی راعشق سرتا پاست زهرا
سروده محمود ژولیده
لگد را چون تحمل کرد ای وای
مدال از سینه اش گل کرد ای وای
چه گویم از عبوری وحشیانه
که درب خانه را پل کرد ای وای
سروده محمود ژولیده
نیروی دوباره
میان بستر مرگم دعا گوی تو می باشم
اگرچه پهلویم بشکسته پهلوی تو می باشم
اگرچه ذوالفقارت مثل تو گوشه نشین گشته
من بشکسته بازو، بازوی تو باشم
جوان بودم قدم در خانه مهر تو بنهادم
شده مویم سپید و پیر گیسوی تو می باشم
گله از من مکن حیدر اگر روی از تو می گیرم
خدا داند که من شرمنده از روی تو می باشم
تو گفتی صبر کردم ورنه محشر زود می امد
تو می دانی مطیع امر نیکوی تو می باشم
نیاید کاری از دستم دگر من دست و پا گیرم
دعا گوی تو می باشم اگر چه زود می میرم
سروده جواد حیدری
خویشتن داری
خدا نکرده مگر قصد جان من داری
که زیر بالش خود دست بر کفن داری
من از تو چشم مدارا و ساختن دارم
زمن، تو چشم تماشا و سوختن داری
هزار حرف نگفته هنوز دارم لیک
تو یک کلام، خداحافظی زمن داری
من و هزار بهانه برای صحبت تو
تو و هزار سخن کز جدا شدن داری
به هم نریز عزیزم مرا، چو صورت خود
که با وداع تو سخت است خویشتن داری
تو فکر شستن رخت مباش و خوب بخواب
مگو که زخم گل انداز بر بدن داری
چه طول می کشد این شرح بوسه گاه حسین
مگر چقدر تو با دخترت سخن داری
اگر چه اب شدی ، باز فاطمه دارم
اگرچه خاک نشینم ابوالحسن داری
لباس عاطفه با لاغری نخواهد رفت
تو حس مادری خویش را به تن داری
رواست زلزله شهر را خراب کند
زرعشه ای که تو امروز بر بدن داری
تو خمس خود به خدا دادی و حلال حلال
حسین و زینب و کلثومی و حسن داری
اتاق گریه ندارد فضای حال تو را
زبسکه ناله و شکوی زمرد و زن داری
دهتیان به حصیری برآورندچه زود
توقعی که تو زین کهنه پیرهن داری
سروده محمد سهرابی
مرثیه
فغان کرد آسیای دستی او
که دشمن زد شرر بر هستی او
دل و دستاس می نالید چون رود
که دست او همیشه بر سرم بود
چه کرد ای اهل دل مسمار با او
فشار آن در و دیوار با او
که روزش رنگ شام تار بگرفت
کمک، در رفتن از دیوار بگرفت
چو زهرا دست بر دیوار می برد
قرار از حیدر کرار می برد
به اشک از محسن خود یاد می کرد
به جان می آمد و فریاد می کرد
از ان دامان زهرا پر ستاره است
که چشم او به سوی گاهواره است
علی می کرد شرم از روی زهرا
زروی و پهلو و بازوی زهرا
زدشمن بسکه زهرا تنگدل بود
به جای خصم او مولا خجل بود
سروده جواد حیدری
مفاتیح مستجاب
حرفی ،کلامی، مطلبی ، چیزی ، جوابی
ساکت از هر دفعه ای مثل کتابی
از چه نمی خواهی شفایت را بگیری
تو خود مفاتیح الجنان مستجابی
یک دست تر از رنگ نیلی ات ندیدم
در زیر این چرخ کبود و سقف آبی
امروز با دیروز خیلی فرق کردی
دیروز آئینه ولی امروز قابی
این خانه محتاج کمی نور است ،ورنه
تو رو بگیری یا نگیری آفتابی
با دست پخت تو سر سفره نشستم
وقتی نباشی تو، چه نانی و چه آبی
پروانه ها را گفته ام دورت نگردند
شاید شب آخر کمی راحت بخوابی
سروده علی اکبر لطیفیان
زخم سینه
به دلم افتاده مادر، یه روزی می آم مدینه
می زنم به سینه و سر، به یاد زخمای سینه
به دلم افتاده مادر، حاجت از خدا می گیرم
بر داغ محسن تو، تو مدینه من می میرم
کاشکی ما مدینه بودیم، به علی کمک می کردیم
تابوت مادرمونو، روی دوشمون می بردیم
یه سئوال مونده برامون، چرا ناله ای شدیده
تو کوچه همره مادر، مگه مجتبی چه دیده
***
کی دیده که مادری رو ، شبونه به خاک سپارن
بچه هاش هم نتون تا، صدا ناله در بیارن
کی دیده یه مرد جنگی، کمرش یهو بشه خم
برا همسر جوونش،بگیره ناله و ماتم
***
الهی توان ندارم، داغ زهرامو ببینم
داغ اون سخته میشه وقتی، پیش زینبم می شینم
سروده کمال مومنی
گر عشق تو در قلب بشر خانه بگیرد
گنجی است، که جا در دل ویرانه بگیرد
در منزل اجلال تو، در حال خبردار
جبریل امین، پرده آن خانه بگیرد
برگرد حریم تو، که دست طلب ماست
چون دامن شمعی است، که پروانه بگیرد
از لشگر شیطان، دگر این دل نهراسد
گر قلب مرا عشق تو جانانه بگیرد
مستانه بکوبد به سر هر دو جهان پای
از دست تو هر شخص که پیمانه بگیرد
جز رشته انس تو دگر سلسله ای نیست
تا این که قرار این دل دیوانه بگیرد
عشق تو، ز هر کس که خریدار غم توست
اول، دل او بابت بیعانه بگیرد
دیگر به عطای دگران، نیست نیازش
هر کس که ز تو مزد کریمانه بگیرد
نگذاشت فداکاری تو، سنگر دین را
با زور و ستم، زاده مرجانه بگیرد
از غیرت عشق تو، همه خیمه گهت سوخت
می‌خواست حریم تو، چو بیگانه بگیرد
پاس ادب توست، که عباس نگهداشت
تا دورتر از قبر تو کاشانه بگیرد
چون زینب تو کیست که در قید اسارت
دست همه اطفال تو مردانه بگیرد؟
حیف است، که ای زینت دامان پیمبر
بر نیزه، سرت، گرد، غریبانه بگیرد
حیف است، از آن زلف، که زهرا زده شانه
سر پنجة دشمن عوض شانه بگیرد
حیف است، که بر بوسه گه جد تو احمد
خاکستر و خون، روی تو ریحانه بگیرد
ویرانه بهانه است، که می‌خواست رقیه
از چهرة تو، بوسه یتیمانه بگیرد
رخصت بده این مرغ دل زار علی را
تا در حرم محترمت لانه بگیرد
امشب دل دیوانه را دیوانهتر کرده خدا
بر هر دلى که عاشق است اینک نظر کرده خدا
نخل دل پژمرده را پر باروبر کرده خدا
تا کاسه ما پرکند ما را خبر کرده خدا
رحمت فراوان آمده ظلمت بپایان آمده
زیباترین مخلوق ربّ احمد نمایان آمده
او آمده تا رحمت حق را به ما اهدا کند
تنها زحق دم مىزند تا سرّ حق افشا کند
یعنى که نام شیعه را با مرتضى انشا کند
ما را گداى حضرت صدّیقه کبرى کند
اى کاش بتهاى دل آلودهام را بشکند
قادر بود تا عادت بیهودهام را بشکند
یک اربعین سال او نشست تا وحى حق نازل شود
سنگ عدو را مىخرید تا نهضتش کامل شود
با دست حیدر قصد کرد بتخانهها باطل شود
اى کاش لبخندى از او در عمر ما حاصل شود
با مقدم زیباى او خلقت تکامل یافته
عبدالمطلب در بر خود دستهاى گل یافته
آداب او آبادى دنیا و هم عقبى بود
فرمایشاتش جملگى برنامه مولا بود
یک دل مطیع و بندهاش آیا میان ما بُوَد
تا در رهش سیلى خورد این هدیه زهرا بُوَد
بى درد گر هستى برو گر اهل دردى خوش نشین
خود را کنار سفره پر برکت احمد ببین
فخرش بود بس حاصل ایثار او شد فاطمه
مانند مادر مهربان دلدار او شد فاطمه
زیباترین آئینه رفتار او شد فاطمه
بشکسته سینه محرم اسرار او شد فاطمه
گر چه محمد بانى میخانه کوثر بُوَد
او دستبوس فاطمه تا لحظه آخر بُوَد
در هر کجا میزد قدم بوده على پروانهاش
مانند حیدر کس نشد از صدق دل دیوانهاش
گوید على فخرم بود هستم غلام خانهاش
شکر خدا گردیدهام من ساکن میخانهاش
دلدار و دلبر مصطفى محبوب داور مصطفى
از عشق برتر مصطفى استاد حیدر مصطفى
اى کاش عکس روى او در چشم ما جامى گرفت
اشکش بروى نامه ما حکم امضا مىگرفت
اى کاش شیعه بیش از این با نام او پا مىگرفت
وحدت بود اینکه جهان الگو ز زهرا مىگرفت
دین و سیاست در همه بُعد جهان جارى شود
با این درایت یوسف صحرانشین یارى شود
سروده جواد حیدری
|
این روایت که رسیده به همه نقل گردیده ز امالسلمه گفت دیدم که به هنگام وداع با نبى دشمن او کرد نزاع خواست احمد کند از حق تأیید جانشینى على را تأکید لب چوتر کرد به تمجید على شد عیان کینه خصم ازلى دست دیرین عداوت رو شد مصطفى را، عدو بد گو شد تیر کین در هدف جانش کرد خسته از تهمت هذیانش کرد بین حضار پر از همهمه شد نگرانتر ز همه فاطمه شد به عدو خرده گرفتند همه اشک از دیده بسفتند همه شد پیمبر چو مهیاى جنان آمد از مأذنه آواى اذان راه ابلیس به محراب افتاد اولى، جاى پیمبر استاد مصطفى خسته و بى تاب آمد سر خود بسته به محراب آمد دل پر غصه حیدر بگرفت زیر آغوش پیمبر بگرفت با تب و تاب به محراب رسید خویش را تا سر سجاده کشید با چه حالى به نمازش پرداخت کار را با مدد حیدر ساخت بعد سجده چو به پا مىافتاد لاجرم تکیه به حیدر مىداد او که در راه هدایت فرسود پس از اتمام نمازش فرمود دو امانت به شما بسپارم بهرتان عترت و قرآن دارم این دو را خوب تمسک جوئید زین دو، تا حشر تبرک جویید چونکه برگشت پیمبر به حرم سوخت چون شمع سراپا ز الم گرد او اهل حرم جمع شدند همه پروانه آن شمع شدند شکوه چون فاطمه بر بابا کرد پدر از مرحمتش نجوا کرد دو سخن زیر لب آنگاه، رسول... گفت آهسته به زهراى بتول گفت از هجرت و، زهرا گریید گفت از وصلت و زهرا خندید ساعت موت اباالقاسم شد نوبت آه بنى هاشم شد آه از این موقف پر شیون و شین سینه احمد و قلب حسنین نور جبریل امین ظاهر شد ملک الموت نبى حاضر شد صبر کن اى ملک نیک سرشت که شده سینه او دشت بهشت صبر کن این دو عزیز اللهند ناز پرورد رسول اللهند این دو مظلوم، گرفتار شوند تیر باران ستمکار شوند این یکى کشته به بطحا گردد وان یکى کشته به صحرا گردد این یک از زهر جفا کشته شود وآن به خون پیکرش آغشته شود |